La Cigale: listopada 2018

Ten płaszcz w panterkę noszę i uwielbiam już od dwóch lat, i jeszcze te dwa lata temu wiele osób patrzyło się na mnie raczej dziwnie. Dziś panterka jest już jak najbardziej w modzie i coraz częściej widzę na ulicach ten motyw, a co za tym idzie ludzie przychylniej na niego reagują. Z jednej strony to dobrze, z drugiej strony trochę smutne, bo panterka to tylko jeden z przykładów na to, że aby jakiś strój lub jego element stał się powszechnie "akceptowalny" (bo oczywiście nigdy nie będzie tak, że każdemu dana rzecz będzie się podobać) musi pojawić się w większości sieciówek, stać się "modny".
Doskonale pamiętam jak na początku gimnazjum zaczęłam zakładać, np. długie skarpetki do półbutów i czasem ludzie się na mnie dziwnie patrzyli, dziś jest to już raczej często spotykane, w końcu style sprzed kilkudziesięciu lat powróciły! Ale znowu możemy tu zauważyć ten sam schemat- dopóki coś nie będzie częstym widokiem, to będzie budziło zdziwienie a nawet negatywne emocje.
Na szczęście świat idzie do przodu, w Polsce może wolniej, ale jednak da się to już gdzieś zauważyć, bo widzę nawet różnice w stylu ubierania się ludzi i reakcji innych ludzi na niecodzienne, niezwyczajne, kolorowe outfity między moim miastem, a np. Warszawą. Ale powinno być jeszcze lepiej, jak np. w Lodynie czy Paryżu, gdzie każdy chodzi ubrany w co chce i nikomu to nie przeszkadza. Bo niby dlaczego miałoby? To tylko ubranie, wyróżniające się lub po prostu trochę inne, czy robi nam krzywdę? Nie. Więc skąd te dziwne spojrzenia? Śmiech? Może to zazdrość, że ktoś jest wystarczająco odważny żeby założyć coś takiego? Nie wiem, ale nie warto się tym przejmować, lepiej jest dobrze się czuć z samym sobą, być po prostu sobą. Dlatego zawsze jak widzę kogoś, kto wyróżnia się na tle tego szarego tłumu, to uśmiecham się pod nosem i mam ochotę przybić mu piątkę.